Ένα περιοδικό γεννιέται...
Επιστρέφουμε στην Ελλάδα και στο γραφείο... Στο τηλέφωνο η διευθύντρια Μάρκετινγκ της Alfa Romeo (στο Μαρούσι ήταν τότε τα γραφεία), για να συζητήσουμε το διαφημιστικό πρόγραμμα της Alfa 164 Turbo V6. Μεταξύ Αμαρουσίου και περιοχής Ελληνικού (τότε τα γραφεία) γεμίζει η διαδρομή με εικόνες από το ταξίδι της παρουσίασης της «164» στη λίμνη Γκάρντα, από όπου έχω επιστρέψει. Έρχομαι και, σαν έτοιμη από καιρό, μπαίνω στο 12βάλβιδο Starlet και βρίσκομαι σε εύθετο χρόνο, για την εποχή βέβαια, στο γραφείο της Μαρίας, που περιμένουν οι μακέτες με το εικαστικό της καμπάνιας.Ανοίγουν οι μακέτες και εμφανίζεται η κούκλα. «Υπέροχο δεν είναι;» «Ναι. Το οδήγησα στην παρουσίαση.» «Το Starlet είναι για αλλαγή, γιατί σώθηκα από θαύμα του Αγίου Χριστόφορου του ιδίου σε πλαγιομετωπική με Mercedes και δεν έχουμε καλή χημεία.
Θα ήθελα η “164” να είναι το επόμενό μου αυτοκίνητο, αλλά άντε να πείσω τον Καββαθά να δώσουμε τόσα χρήματα.» Ήταν πολλά τα λεφτά... 11 εκατ. δραχμές. Και ψάχναμε και για αγορά οικοπέδου για την εταιρεία. Ούτε να το σκέφτομαι. «Και, αν το κλείναμε σε ένα τεύχος διαφήμιση των 4Τ, θα συμφωνούσε;» ρωτάει η Μαρία. Λέξη εγώ. Προχωράμε στη συζήτηση του προγράμματος. Φεύγω για άλλο ραντεβού και η ζωή στις Τεχνικές Εκδόσεις συνεχίζεται με το χαμόγελο του σαββατοκύριακου που ερχόταν, χωρίς ραντεβού, αλλά με χάδια με τα ζώα, συναντήσεις με φίλους, σινεμά. Κάπου εκεί ξεχνιέται η πρόταση και ησυχάζω. Λάθος, γιατί τη Δευτέρα το πρωί η Μαρία μου λέει: «Οι Ιταλοί συμφώνησαν στο barter agreement που σου είπα για την Alfa, και μάλιστα κάποιος θυμήθηκε ποια είσαι από όταν την οδήγησες στην παρουσίαση. Αποφάσισαν, λοιπόν, η πρώτη 164 Turbo 2.0 που θα έρθει στην Ελλάδα να είναι για το περιοδικό και χαίρονται και ευχαριστούν τους 4Τ». Αυτά από τους Ιταλούς, από τον Έλληνα όμως και από τις φωνές τρίζουν τα τζάμια, μαζεύονται οι συνεργάτες, σκεπτόμενοι τι συμβαίνει πάλι, αναγνώστες απορημένοι στην είσοδο, περιμένοντας να εξυπηρετηθούν, ίσως ρωτούν την Πέλλη στη γραμματεία αν οι φωνές είναι του Κ.Κ. και ίσως σκέφτονται ότι το περιοδικό τουλάχιστον καταστράφηκε. «Ποια νομίζεις ότι είσαι, που θες να έχεις αυτοκίνητο 11 εκατ. δραχμών; Η γυναίκα του Κόκκαλη; Η Μουτόν; Εγώ γιατί δεν έχω Porsche να χαίρομαι, που ξέρω και τι να κάνω μαζί της;» (Χαζός δεν ήταν; Τρεις μπορούσε να έχει και με την αξία του.) «Έχουμε άλλες προτεραιότητες τώρα, τα δραχμο-11άρια τώρα τα χρειαζόμαστε.» «Δε θα εκταμιεύσουμε 11 εκατ. Θα βάλουμε καταχωρίσεις ευχετήριες για τη νέα χρονιά. Η μητρική και οι dealer το συμφώνησαν ήδη.» Απάντηση δεν ακούστηκε, αλλά το τρελό μάτι έπαιζε συνέχεια. Το πρωτοχρονιάτικο τεύχος των Τροχών κυκλοφόρησε και στη Β΄ εξωφύλλου θυμάμαι ήταν οι ευχές του Γιώργου Μοσχού, που θα τον θυμάμαι πάντα. Αντίο, φίλε, θα βρεθούμε. Ακολούθησαν οι άλλες καταχωρίσεις, και η Alfa 164 ήρθε μόλις πριν από το Ακρόπολις, αλλά εγώ την πήρα τελευταία, ύστερα από καιρό. Αυτός είναι ο Κ.Κ. Βασανίζει και το ευχαριστιέται, αλλά για εμάς είναι μοναδικός. Έκανα μαζί της 100.000 χλμ. χωρίς προβλήματα (και συνεργείο Γ. Μοσχού), ατρακάριστη._ Σ. Κ.
Σημείωμα του εκδότη
Κυρία υπουργέ Περιβάλλοντος,
Πριν πεζοδρομήσετε τη Λ. Πανεπιστημίου και το δίκτυο δρόμων που θα ολοκληρώσουν το βουλεβάρτο σας, θα ήθελα να σας πω, γιατί ως υπουργοί πιθανώς δεν τα πληρώνετε, πόσα χρήματα εισπράττει το ελληνικό κράτος από την πώληση/χρήση ενός αυτοκινήτου 1.200-1.300 κ.εκ. νέας τεχνολογίας. Αυτό το «γιωταχί» επιβαρύνεται με 1.000 ευρώ Ειδικό Τέλος Ταξινόμησης. Στην εργοστασιακή τιμή και στο ΕΤΤ επιβάλλεται ΦΠΑ 23% (φορολογία σε... φόρο!), που φτάνει περίπου τα 2.200 ευρώ. Σ’ αυτά προσθέστε περί τα 150 ευρώ έξοδα ταξινόμησης, πινακίδων κτλ. και τα τέλη κυκλοφορίας, που, με τα νέα δεδομένα, είναι κοντά στα 130 ευρώ. Το κέρδος που αποκομίζει το κράτος για ένα «προσιτό» αυτοκίνητο είναι περί τα 3.500 ευρώ - κοντά στο 1/3 του συνολικού κόστους κτήσης. Η εισπρακτική μηχανή δε σταματά εκεί, αφού αποκομίζει πάνω από το 50% από την τιμή της βενζίνης. Σε αυτά προσθέστε το ΦΠΑ από την ασφάλεια του αυτοκινήτου, τα διόδια, τις κλήσεις κτλ.
Το κράτος εισπράττει τα χρήματα και είναι υποχρέωσή του το «γιωταχί» να κυκλοφορεί όχι όπου θέλει ο κάθε Υπουργός, αλλά όπου επιθυμεί ο χρήστης. Αν τα αυτοκίνητα είναι περισσότερα από όσα χωράνε οι δρόμοι, το κράτος θα έπρεπε να απαγορεύσει τις πωλήσεις ή να θέσει περιορισμούς στην κυκλοφορία τους, και να μην εισπράττει φόρους που αγγίζουν το 1/3 της εργοστασιακής τιμής. Αναμφίβολα περιορισμοί στην κυκλοφορία υπάρχουν και σε άλλες πόλεις, αλλά χωρίς τέτοιου είδους επιβαρύνσεις. Ακόμα θα ήθελα να προσθέσω, με βάση την καθημερινή εμπειρία μου, ότι το βουλεβάρτο σας σύντομα θα μετατραπεί σε ένα ανοιχτό σκουπιδαριό-παζάρι-ουρητήριο, όπως είναι ήδη το κέντρο της Αθήνας, πρώην πόλης, νυν... (συμπληρώστε το μόνη σας).